45. Surat Thani

07:44. Pociąg dotarł do Surat Thani spóźniony o dwie godziny. Japończyk by się zbulwersował, Polaka to nie wzrusza... Godzinę temu, słońce, pełne zapału i w pełni sił, wzeszło nad bezkresnymi plantacjami i lasami, rozciągającymi się na trasie pociągu nim dotarł do stacji docelowej. Pierwszych kilka chwil o wschodzie słońca, Tajlandia spowita była mgłą, otulającą śpiącą okolice niczym kołdra.
Pociąag drugiej klasy, kuszetka, wygodniejsza się okazała niż wszelkie oczekiwania. Skoro to była druga klasa, to w pierwszej chyba jeszcze basen albo masaż dodają. Nawet klimatyzacja była, która nad ranem spowodowała, że po raz pierwszy odkąd opuściłem Polskę sześć tygodni temu, poczułem chłód. Pozostając na zewnątrz, nie ma takiej pory dnia czy nocy w tej części roku, aby poczuć chłód. Miasteczko Surat Thaniw rejonie dworcowym, o tej godzinie, jest jeszcze leniwe i spokojne. Kilka restauracyjek już działa, przyciągając turystów z pierwszego pociągu, spragnionych głównie kawy i śniadania w oczekiwaniu na przesiadkę do kolejnego środka transportu. W tym rejonie, kolej ma tylko jeden szlak na trasie północ-południe, więc wszystkie pozostałe kierunki na wschód czy zachód, obsługiwane są tylko przez autobusy i autokary. Można tutaj spokojnie od ręki załatwić bilet czy połaczenie do dowolnego miejsca, które nas interesuje w bliższej czy dalszej okolicy.
Zmęczony zegar dworcowy, w porannych promieniach słońca, okazuje z samego rana zmęczenie. Jego wskazówki ani drgną. Szybka obserwacja wskazuje układu wskazówek, pokazuje że pewnego poranka, wyzionął on ducha o godzinie 04:31.
Czekając na busa by zabrał mnie na prom, obserwuję i chłonę ciszę i spokój, jakiego brakowało mi w Bangkoku i Pattayi. Prom ma mnie zabrać na Koh Phangan, gdzie średnia wieku turystów jest daleka od emerytalnej a turyści walizkowi stają się mniejszością.

Komentarze (0)